Niemiecka bateria artyleryjska pod Longues-sur-Mer może nie była najsilniejszą w Normandii, ale jej usytuowanie było najlepsze, by stawić opór lądowaniu w dniu 6 czerwca 1944 r. Cofnięta nieco od krawędzi wysokiego na sześćdziesiąt metrów klifu, była ustawiona dokładnie naprzeciwko floty alianckiej, pomiędzy plażami lądowania Omaha i Gold. Nadbrzeżna bateria pod Longues-sur-Mer, wchodząca w skład fortyfikacji Wału Atlantyckiego, została zbudowana przez niemiecką marynarkę wojenną w pierwszej połowie 1944 r. w ciągu czterech miesięcy. Składały się na nią cztery działa o średnicy 150 mm, osadzone w betonowych bunkrach, plus jedno działo 120 mm. W maju 1944 r. bateria była gotowa do prowadzenia działań, ale stanowisko dowodzenia ostrzałem na krawędzi klifu nie miało jeszcze całości sprzętu koniecznego do obliczania skutecznego ostrzału celów na morzu. W dniu D-Day, bateria z Longues-sur-Mer prowadziła długi pojedynek z flotą aliancką zmuszając niektóre jednostki do wycofania się celem uniknięcia trafienia. Jednakże, stopniowo uciszono wszystkie pięć dział, niektóre poprzez bezpośrednie trafienie. W końcu, 7 czerwca oddziały brytyjskie lądujące na Plaży Gold zajęły tę pozycję biorąc do niewoli pozostałą przy życiu obsadę garnizonu w liczbie 180 osób. Dziś jest to jedno z najlepiej zachowanych miejsc we Francji i jedyne, gdzie nadal można zobaczyć niektóre spośród oryginalnych dział, które wówczas były w stanie strzelać pociskami o wadze 45 kg na odległość 22 km. Z wciętego w klif stanowiska dowodzenia rozciąga się szeroka panorama Zatoki Sekwany.