Do końca 1942 r. Niemcy zainstalowali baterię dział na wzniesionym nad Kanałem La Manche klifie Pointe du Hoc. Bateria złożona z sześciu dział 155 mm, umiejscowionych w betonowych, otwartych gniazdach armatnich (później w kazamatach), była w stanie pokryć ogniem plaże wybrane na lądowanie oddziałów amerykańskich, a więc plażę Utah na zachód i plażę Omaha na wschód. Świadomi zagrożenia, alianci bombardowali baterię wielokrotnie przed lądowaniem. Jednakże, aby zapewnić całkowite jej zniszczenie, powierzyli 2. Amerykańskiemu Batalionowi Rangersów pod wodzą podpułkownika Jamesa Earl Ruddera zadanie wspięcia się na klif, zajęcia fortyfikacji i rozbrojenia dział. Rankiem w dniu D-Day, po arcyniebezpiecznej wspinaczce po drabinach linowych i hakach, komandosi amerykańscy starli się z niemieckimi artylerzystami w krwawej bitwie. Zwyciężywszy, Rangersi stanęli jak wryci, ponieważ stwierdzili, że bunkry artyleryjskie są puste, a dział nie ma. Wyglądało to tak, jakby Niemcy dopiero co je wycofali. Po krótkich poszukiwaniach Rangersi znaleźli je ukryte nieopodal w przełomie drogi. Od 1979 r. utrzymanie miejsca zagrożonego erozją klifu powierzono Komisji ds. Amerykańskich Pomników Bitewnych. Podjęto prace zakrojone na znaczną skalę, żeby pozwolić turystom na odwiedzanie historycznego miejsca. W księżycowym krajobrazie lejów po bombach i pocisków dużego kalibru można zauważyć wiele betonowych budowli: schrony dla obsady, pozycje dział przeciwlotniczych, bunkry i gniazda dział i amunicji. Leżące na szczycie fortyfikacji, na krawędzi klifu miejsce pamięci otwiera wspaniały widok na wybrzeże.